Herstructurering en beheer van naoorlogse woonwijken

Na de Tweede Wereldoorlog zijn overal in Nederland grootschalige woonwijken gerealiseerd met vooral veel goedkope flats en kleine eengezinswoningen. Aanvankelijk was het goed wonen in deze ‘kraamkamer' van naoorlogs Nederland. De populariteit van deze wijken heeft echter geleidelijk aan plaatsgemaakt voor leefbaarheids- en exploitatieproblemen. De monotonie van de dikwijls sobere bebouwing staat er in schril contrast tot de huidige behoeften van bewoners. De woonmilieus tussen centrum en stadsrand dreigen het kind van de rekening te worden.
Goed beheer kan vaak problemen voorkomen, maar is lang niet overal voldoende. Herstructurering is een middel om sobere woonmilieus te differentiëren, (verhuisgeneigde) bewoners meer kansen in hun wijk te bieden en een wijk een kwaliteitsimpuls te geven. De centrale opgaven daarbij zijn om een woonmilieu te realiseren dat aantrekkelijk is, een eigen identiteit uitstraalt en kansen schept voor de bewoners.

Per woningmarkt en per gemeente verschillen de situatie en de problemen. Gemeenten stellen integrale ontwikkelingsprogramma’s stedelijke vernieuwing op om de kwaliteit van de leefomgeving in de stad en de wijken te waarborgen. Het gaat niet alleen om de woningen, maar ook om leefbaarheid, voorzieningen, de mensen, het groen, werk en wijkveiligheid. Stedelijke vernieuwing is integraal beleid.
2004 is het jaar van het maken van nieuwe meerjarenontwikkelingsprogramma’s. ISV-2 en GSB-3 staan in de steigers. De verbinding tussen de fysieke en de sociale leefomgeving komt nadrukkelijker in beeld.

Het op papier komen tot vernieuwingsbeleid is stap één, maar het in de praktijk vormgeven is stap twee. Hoe geef je beheer en herstructurering in de praktijk vorm? Waar dreigen problemen en waar niet? Welke oplossingen kunnen worden bedacht en hoe wordt het beste alternatief gekozen? Hoe zorg je ervoor dat de realisatie in de praktijk overeenkomt met de globale doelen? Hoe stel je een investeringsvisie en een actieplan op?
Inmiddels blijkt dat de herstructurering in de praktijk sterk achterblijft bij de plannen van gemeenten en Rijk. Vertraging is vooral te wijten aan de complexiteit van de operatie en het trage nieuwbouwtempo.

Naast de inhoud is het proces minstens zo belangrijk om voldoende draagvlak te ontwikkelen bij de verschillende betrokkenen. Hoe kunnen verantwoordelijkheden over actoren worden verdeeld? Hoe organiseer, financier en communiceer je dat? Hoe kan de verbinding tussen een fysieke en een sociale wijkvisie inhoud worden gegeven?

De cursus Herstructurering en beheer van naoorlogse woonwijken verbindt praktijkbenadering, theoretische achtergrond en eigen inbreng met elkaar. Deze cursus wordt inmiddels voor het tiende achtereenvolgende jaar verzorgd; het programma wordt uiteraard telkens aangepast aan de actuele ontwikkelingen, problemen en oplossingen.

Voor het volledige programma en meer informatie, klik hier.